21 april starten de Antwerpse mensen zonder papieren een bezettingsactie. Verschillende weken zullen ze op verschillende locaties ‘asiel’ krijgen. Met deze actie eisen de mensen zonder papieren, hun sympathisanten en ondersteunende organisaties een dringende oplossing voor hun probleem. Al sinds oktober 2005 vragen ze een regularisatie van hun verblijf. Al meer dan drie jaar blijft de regering het dossier voor zich uit schuiven. Er werden talloze beloftes gedaan, en ze werden allemaal verbroken.
Na een jaar geruzie werd in maart 2008 eindelijk een nieuwe regering gevormd. Die beloofde de regularisatie van een grote groep mensen. Mensen die vijf jaar in procedure zitten zonder antwoord (waar het beroep bij de Raad van State en art9§3 zou bijgeteld worden). Mensen zonder papieren die hier sinds 31 maart 2007 zijn en een vaststaand werkaanbod hebben. Maar ook alle mensen die ‘duurzaam lokaal verankerd’ zijn: die voldoende taalkennis hebben, wiens kinderen hier naar school gaan en goed ingeburgerd zijn, die werkervaring hebben waarmee ze gemakkelijk een job zouden kunnen vinden, die goed ‘geïntegreerd’ zijn,… Ze zouden allemaal papieren kunnen krijgen. De nieuwe regering beloofde ook een einde te maken aan het opsluiten van kinderen zonder papieren in gesloten centra.
Vandaag, meer dan een jaar later, is nog niets van die beloftes gerealiseerd. De bevoegde ministers blijven ruzie maken, minister Turtelboom houdt het been stijf, en de mensen zonder papieren blijven in de kou staan. Het enige wat minister Turtelboom deed, zijn een paar schijnmaatregelen doorvoeren. Maatregelen die vooral het publiek moeten sussen, haar imago moeten oppoetsen, maar op geen enkele manier echt oplossingen bieden.
Zo werd, toen duidelijk werd dat er na een jaar ruzie maken geen akkoord mogelijk was, snel-snel de regularisatie doorgevoerd van ‘gezinnen met schoolgaande kinderen’. Gezinnen die vijf jaar geleden een asielaanvraag deden én wiens procedure langer dan een jaar duurde, maken kans op papieren. In de praktijk gaat dit op voor slechts een kleine groep mensen. De meerderheid van de mensen zonder papieren, die al jaren een regularisatie is beloofd, blijft in de kou staan.
Zo worden kinderen zonder papieren officieel niet meer opgesloten, maar worden ze ondergebracht in een paar open ‘oriënteringshuizen’. Die bieden echter geen oplossing voor het grote probleem, niemand mag weten hoe ze precies werken én bepaalde groepen kinderen worden nog steeds opgesloten.
In mei 2006 liep in Antwerpen, zoals in veel steden, een actie van mensen zonder papieren en hun sympathisanten. Een actie die een dringende regularisatie eiste. De actie droeg de naam Antwaarps Asiel. Vandaag, drie jaar later, is nog niets van de toenmalige beloftes ingelost.
Met Antwaarps Asiel II eisen de mensen zonder papieren nog steeds een degelijke regularisatie. Geen ‘papieren voor iedereen’ of een ‘collectieve regularisatie’, maar een regularisatie volgens duidelijke criteria. Zoals het regeerakkoord beloofde. Geen actie, enkel voor de eigen papieren, maar voor een structurele oplossing voor iedereen. Geen hongerstaking of kraanbezetting, maar een brede actie. Gedragen door Antwerpse vakbonden, universiteiten, hogescholen en cultuurhuizen. Want belofte maakt schuld!
(Persmededeling van UDEP-Antwerpen)